Toerist in eigen land: bezoek aan Kazerne Dossin

Afgelopen weekend ging ik op vriendinnenweekend naar Mechelen. Na een dagje shoppen, eten en wat kuieren door de stad, zochten we nog naar leuke namiddagactiviteit voor zondag. Telkens wij weggaan met deze vriendengroep, koppelen we graag het bourgondische aan het educatieve. Geen plan vooraf, maar het dichtsbijzijnde museum was: Kazerne Dossin. Ik, als enige van de groep, nog korting gekregen bij aankoop omdat ik student ben. Alleen maar voordelen, maar dus, off we go!

Kazerne Dossin is een memoriaal, museum en documentatiecentrum over de Holocaust en mensenrechten in de Belgische plaats Mechelen.

Bron: Wikipedia-bijdragers. (2022, 26 november). Kazerne Dossin. Wikipedia. https://nl.wikipedia.org/wiki/Kazerne_Dossin

Dit treft, want eerder die week gaf ik nog een mijn eerste stageles in 1B over de mensenrechten. Dit wel met als link naar het WK Voetbal en Qatar.

Bij binnenkomst van het museum zie je al meteen de grote muur met alle foto's van de slachtoffers van de Holocaust. Dit is een binnenkomer. Ook wij waren fel onder de indruk en bleven even aan de muur staan. Gedurende het bezoek zijn er verschillende verdiepingen met thema's binnen de Tweede Wereldoorlog. Er zijn zuilen waarop je moet lezen, maar er zijn ook audio-opnames waar er zaken worden voorgelezen of authentieke geluiden worden afgespeeld. Er zijn ook enkele getuigenissen te zien van mensen die de oorlog overleefd hebben.

Wat me vooral aangreep, was onderstaande foto van een kinderboek uit die tijd. Het betreft het boek 'Der Giftpilz' (De giftige paddenstoel). Dit boek is opgebouwd in tekeningen, waarin men waarschuwt voor Joden, en kinderen aanspoort om van Joden weg te blijven. Joden worden er ook gekarikaturiseerd met grote oren, een dikke neus. Er worden zelfs propagandafoto's gemaakt om ouders aan te sporen hun kind het boek te laten lezen.

Doorheen het verdere bezoek van het museum, zijn er ook enkele interactieve dingen om te doen, maar deze zijn in de minderheid. Over het algemeen was het veel lezen, en denk ik dat dit als klasbezoek eerder moeilijk, en langdradig wordt. Wij deden het wel zonder gids, dus dat maakt het bezoek natuurlijk wel anders.

Wat ik wel knap vond, is dat er op elk verdiep een groot thema wordt aangesneden, zoals vb. uitsluiting, en van daaruit worden er verhalen beschreven van in de Tweede Wereldoorlog. Op die muur wordt er dan ook de link gelegd met de hedendaagse realiteit, en dat er nog steeds zaken van toen te zien zijn in onze samenleving. Dit is toch een belangrijke link om te leggen.

Als toekomstig leerkracht, vind ik dit museum zeker de moeite waard. Ik vind het een meerwaarde voor eender welke leerkracht en voor eender welk vak. Het toont vanwaar verschillende tendensen in onze samenleving komen, en het toont hoe cru het verleden was. Het brengt iets in je te weeg, en laat wel zeker een diepe indruk na. Achteraf was er ook de mogelijkheid om de audio-opnames op te slagen op je gsm, zodat je deze achteraf kon beluisteren.

Eenmaal terug beneden, was er een klein boekenwinkeltje, met boeken in het thema van de Tweede Wereldoorlog, en de mensenrechten. Ik was meteen verkocht aan onderstaande boeken: de graphic novel 'Het Achterhuis' (waar ik al lang naar op zoek was, joepie!) en 'Rechten van de Mens voor kinderen'. Het laatste geeft op een korte en duidelijke manier weer wat de mensenrechten zijn.